Stierenballen / Stierenvechten

___Stierenballen / Stierenvechten___

(Foto: gratis foto Club Villamar)

In Benidorm.....

(Foto: gratis foto Wikimedia Commons)

......ging ik regelmatig eten op de primera linea....dat betekent op de eerste lijn en daarmee wordt eigenlijk de kustlijn bedoeld. Maar om niet te duur uit te zijn en ook om de traditionele spaanse keuken eens uit te proberen....zakte ik regelmatig af tot de 3de of 4de linea. Om me tussen de orginele bewoners te mengen. Overal op de wereld op het gebied van culinair genieten is het met mensen volgepropt zijn van een restaurant meestal inharent aan kwaliteit. Vaak zie je bij 2 naast elkaar gelegen terrassen of restaurants dat bijde ene bijna alle tafels bezet zijn terwijl bij de buurman geen klandizie is. De mens is een kuddedier en voelt zich aangenaamtussen grote gezelschappen. Maar de enige reden van aantrekskracht is het niveau van de keuken.

(Foto: gratis foto PxHere)

Ik had me tussen het luidruchtige publiek "gemingeld" en de ober gevraagd om een lekkere Rioja te brengen......

(Foto: gratis foto Pixabay)

Met mijn wijntje in de hand bemerkte ik dat ik met mijn school-spaans nooit kans had om bij de druk discussiërende spaanse bevolking er echt bij te horen. De taal is eenvoudigweg te moeilijk voor mij om ontspannen gesprekken te voeren. Maar niks aan de hand. Bij het buur-restaurant waren langzamerhand de tafeltjes gevuld met gasten en verschillende gerechten hadden dampend de keuken al verlaten en het eten zag er nog goed uit ook.

(Foto: gratis foto Pixabay)

Om een meer persoonlijke bediening te verkrijgen....besloot ik toch voor de rustige variant van de twee restaurants te gaan. Na aan mijn 2de Rioja genipt te hebben.....

(Foto: gratis foto Wikimedia Commons)

........bestudeerde ik de kaart....als een geleerde professor over mijn brilletje te turend...alhoewel ik uit ervaring wist dat je toch geen wijs kunt uit alde vreemd klinkende namen van de gerechten. De beste manier is een onbeleefde maar een zeer effectieve: gewoon met een lange nek op het bord van je buren kijken.....

(Foto: gratis foto Public Domain Pictures)

Op één van de borden zag ik een hoop vlees liggen van de grootte van een ovale mango.

(Foto: gratis foto Pexels)

Bruin gebakken of uit de oven maar vergezeld van een lekker uitziende bruine jus. Ik wenke de over en terwijl ik en beetje discreet schuin naar de lekkernij op het andere tafeltje wees....vroeg ik hem: "Wat is dat...?"

"Dat Señor....", antwoordde de man deftig: " Is de specialiteit van de streek....Stierenballen."

"Oooh...", reageerde ik enigszins geamuseerd maar zonder me te bedenken: "Mag ik ook zo'n portie....por favor.?"

"Nou dat gaat niet señor", zei de kelner: "Die zijn op bestelling. Ze worden louter gereserveerd op zondagen met stierenvechten.

(Foto: gratis foto spaansesteden.nl)

Teleurgesteld bestelde ik iets anders maar toen ik de besteller van de bal met zijn mes en vork uitbundig zag smullen en de bruine jus in zijn mondhoek zag verschijnen...liet het mij niet los: ik zou gaan proberen of ik inderdaad een nieuwe specialiteit ontdekt had. Ik wilde de stierenballen zelf testen. Wederom viel ik de ober lastig en vroeg met mijn gebrekkig Spaans of ik een reservering kon maken voor de specialiteit van het huis: stierenbal.

Hij zei dat de volgende stierenkamp pas over 3 weken was. Dat kwam goed uit…..dan kon ik binnen mijn vakantie terug komen. In de tussenliggende weken kwam ik overal opgeplakte affiches van het evenement tegen.

Voor de eerste keer las ik zo´n kleurrijk affiche en was verbaasd dat de stieren ook bij de naam genoemd werden. Dat wist ik van tevoren niet.

Een gek idee dat ik in de plaatselijke beroemdheid zou gaan snijden. Na de strijd tussen stier en matador werden de organen (het zijn toch organen….of niet?) snel naar de keukens van de restaurants getransporteerd om door de kundige koks bereid te worden. Iedere stierenvechtarena heeft een eigen slachterij in het gebouw.

Met spanning zat ik te wachten op mijn beurt.

De deur van de keuken klapte open en daar kwam de ober met mijn dis.

Hij zette het bord voor mijn neus en ik boog mijn hoofd gniffelend naar beneden om de lekkernij in me op te nemen.

Maar wat zag ik: …….in plaats van een flinke stierenbal op mijn bord lag er een miezerig ...klein balletje. Iets groter dan een flinke olijf.

“Ober” riep ik lichtelijk ontstemd: ”Ik had een stierenbal besteld...en dan krijg ik dit…!”

“Ja...Señor”, zei de ober met een grijns om de mond: “De stier wint ook wel eens….!”

(Foto: gratis foto Club Villamar)

(Grapje)

Eerste keer gepubliceerd 11-7-2018

___Stierenvechten___

Wat een dierenleed....!!!

Nee....niet het stierenvechten maar hoe Spanjaarden met dieren om gaan.

Op het platteland.....oftewel hier de campo genaamd.....wemelt het van de kleine huisjes...in het spaans casas a perros genaamd. De plattelandbewoners hebben het verbasterd in casas de perros maar het woord houdt in: een hokje voor gereedsschap. Omdat de landbouwers vaak ver van hun grond wonen is het gemakkelijk om een berghok op hun landbouwgrond te hebben. Alleen voor hun werktuigen en gereedschap . Hun behoefte doen ze al generaties lang gewoon in de openlucht. Vele bewoners uit Malaga hebben zo´n weekendhuisje. Ze zijn eigenlijk te klein om te overnachten. En het gros van deze stekjes zijn illegaal. Sommige bezitters hebben gebruik gemaakt van de mazen in de kromme wetgeving in Spanje door een semi-legalisering te kopen. (door een kleine boete te betalen). Zoiets zou in Nederland niet mogelijk zijn. In ons kikkerlandje is illegaal=illegaal. Punt uit!

(Foto: gratis foto Pxfuel)

En je kunt je stulpje gewoonweg afbreken. Hier niet...hier viert de corruptie hoogtij.

Maar wat gebeurt er nog meer inde campo wat niet door de beugel kan?

Bij iedere casa a perros zetten de eigenaars minimaal 1 hond neer.

(Voor de beveiliging......!", zeggen de naar gevraagde bezitters van de honden.

Soms meerdere en de zielige beestjes zitten héél de week alleen. Ieder weekend gooien de "hondenliefhebbers" een paar oude stokbroden in de een of andere hoek, een bak met brokken of pens, een bak water en laten hun viervoeters de hele week aan hun lot over.

(Foto: gratis foto Pixabay)

Ik heb verschillende malen gezien dat het water in de bak zo groen was dat zelfs een kikker er niet in durft te springen.

(Foto: gratis foto Hippopx)

Vaak wordt een oude badkuip gevuld met water maar wat voor temperaturen in zo'n ijzeren ding gehaald worden zullen het maar niet over hebben. Afgrijselijk.

Vastgetekend aan dikke ketting hebben de sukkelaars geen schijntje op een beetje schaduw.

(Foto: gratis foto Pixabay)

De publieke opinie omtrent dieren is ook gelukkig in dit apenland aan het verbeteren. Toen ik hier met mijn ex twaalf jaar geleden met onze hond Floris aan de riem in Antequera wandelden....werden we openlijk uitgelachen. Een hond moest los lopen en die moest je schoppen. En een riempje kopen voor een huisdier vonden ze helemaal belachelijk. Of je het gelooft of niet maar als we met "onze Floris" op de weekmarkt in het dorp Villanueva de la Concepcion onze verse groenten gingen kopen werd onze lieveling continue door kleine k*tjong geschopt.

(Foto: gratis foto Public domain vectors)

Nauwelijks kunnen lopen en hangend aan de hand va hun moeder maakten ze schopbewegingen in de richting vn onze hond. En dan praat ik niet over één voorvalletje maar over wel 10 malen op het kleine marktplaatsje. Maar het gezegde luidt toch: Zoals de groten zongen….. zo piepen de jongen.

De volwassenen zijn niet beter.

Omdat je in de campo dichter bij de natuur woont…..brengt dit automatisch een soort verruwing met zich mee. De natuurwet van en eten en gegeten worden ervaar je in de grote steden niet meer zo….maar hier wel! Hier is dat dagelijkse kost. Je wordt geconfronteerd met de wet van de sterkste en tegelijkertijd met het feit dat de dood alom tegenwoordig is. De bezitters van de casas a perros hebben nog een eigenaardigheid….ze gebruiken het platteland om ongewilde honden en puppies te dumpen. Niet dat ik dat goed praat maar als in Nederland vroeger een hond teveel puppy´s op de wereld had gebracht...dan werd het grootste gedeelte verzopen. Nogmaals, dat is ook niet de manier om de hondenpopulatie binnen de perken te houden...maar is humaner wat de Spanjaarden in deze contrijën flikken: ze kiepen ze levend de container en laten ze daar creperen. Een een puppy leven telt niet en de kittens zijn helemaal de pineut.

Maar wat gebeurt er wanneer je een dierenliefhebber bent: op een gegeven moment hadden mijn Muze en ik 11 honden en 4 katten. De dieren aten bij elkaar meer dan wij tweeën. Alle vrienden en kennissen brachten de verschoppelingen uit de regio simpelweg naar ons van: “Breng maar naar Ankie en Martin….die hebben plaats genoeg.”

Ja, daag, wij zijn geen filantropische instelling.

Bijvoorbeeld: een bevriende serveerster uit het dorp Casabermeja belde ons op dat ze een vaste baan had gekregen en haar hond…..een Sharpei…..niet meer kon gebruiken. Haar Sharpei had een jaar daarvoor onze zwarte Sharpei Lizzy gedekt. Nadat wij verteld hadden dat we ook niet méér dieren wilden hebben….zei ze: “Ja, ik kom straks gewoon langs met de hond om even te praten. En inderdaad kwam zo ons vereren met een bezoekje…..legde uit dat de hond door de verandering van werkgever heel de dag alleen in het huis zat en de hele buurt bij elkaar blafte. En dat zij met de handen in de haren zat en of wij de dure hond waar zij zelf 800 euro voor betaald had, niet wilden hebben.?

Neeee, wij wilden niet meer dieren hebben hadden we toch gezegd.

Ze dronk haar koffie op en vertrok.

Zonder hond.!

Ze reed gewoon weg.

En wij hadden weer de zorg voor de zoveelste viervoeter.

Het enige lichtpuntje was dat de hond….Golfo genaamd….in korte tijd mijn goede maat is geworden, omdat het zo

klikte tussen ons.

Een ouder bevriend echtpaar zou terugkeren naar Engeland door gezondheidsproblemen van de man.

Ze heetten Val (Valerie) en Douglas. Zij woonden in een bungalow in de campo en waren er op dat ze de langst in Spanje wonende expats uit de buurt waren. Ze waren baasjes van een Yorkshire........

(Foto: gratis foto Wikimedia Commons)

.......en een straatjoekeltje...een soort keeshondje. Toen het echtpaar plannen om naar hun geboorteland terug te keren, hadden ze besloten om de Yorkshire, Penny genaamd met het vliegtuig mee te nemen. De Yorkshire had het standaard strikje op zijn kop en was raszuiver en was een echte dame.

De andere hond Nicky genaamd was van een vuilnisbakkenras…..

(Foto: Martin Cuijpers)

….en die mocht de overtocht over het Engelse kanaal niet maken. Terwijl Val al volop aan het pakken voor de terugkeer naar het Verenigd Koninkrijk stootte ze op een groot probleem.

Voor hun een héél probleem.

De Yorkshire moest volgens de regering in Groot Brittanië ingeënt zijn om het ziektes in het geïsoleerde land over de Noordzee te voorkomen. Dus het “k*uttenlikkertje” (want dat is de Brabantse bijnaam voor Yorkshires) werd ingeënt maar toen kwamen ze er achter dat als een soort quarantaine Penny op zijn minst evoor een half jaar in Spanje moest blijven. Dus Castillomartin kreeg er wéér 2 bewoners bij en weer 2 mondjes extra om te voeden. Zoals afgesproken kwamen beide hondjes op de finca. Penny afwachtend op de vliegreis naar Engeland en Nicky afwachtend op…..? Ja….waarop.? Val was gul voor de opvang van haar hondjes en gaf ons 500 euro wat van harte welkom was om de andere blaffers te voeden. Een half jaar daarna ben ik met Penny in haar benche naar vliegveld Malaga gereden, heb haar op de lopende band voor cargo gezet en heb haar nooit meer gezien.

(De film Sophies Choice.! Deze movie verhaalt over de moeilijke keuze van een moeder tussen haar 2 kinderen in de tijd van de 2de wereldoorlog)

Ik geloof dat een tijdje daarna de quarantaine regeling opgeheven is.

Maar terug op te komen op het verhaal over het stierenvechten want ik kan over dierenleed alleen al 3 hoofdstukken schrijven….het klopt…. ze worden inderdaad 15 minuten afgebeuld.

Ik was 17 jaar toen ik voor de eerste keer een stierengevecht ben gaan bekijken. Op mijn eerste Spanje-reis hadden we tickets kunnen bemachtigen. Voor de meeste Tilburgers was Spanje in die tijd een soort exotisch schiereiland en de reis ernaar toe was niet voor iedereen weggelegd. En het fenomeen stierenvechten was een onbekende folklore in een ver land. Het enige wat bekend was toenmalig was de Spaanse pantalon met brede band die ontzettend veel leek op de broek van een matador. Zelfs het woord was nieuw voor ons, laat staan dat we wisten wat het woord bekende….In het woord zit matar...afgeleid van het werkwoord wat doden betekent in het Spaans. In deze context het doden van de stier. Dus gewoon stierendoder.

(Foto: gratis foto PxHere)

Onvoorbereid hebben we het bloederige spektakel gadegeslaan. Voor zwakkere magen niet aan te bevelen. Voor mij een nieuwe ervaring...maar net als bij mijn parachutespringen:...als ik het gezien heb hoef ik geen tweede of derde keer.

Pas toen ik me in Andallusia gesettled heb ben ik me er meer in gaan verdiepen. En de traditie en folklore heeft me gepakt. Er zit veel meer achter dan met een rode doek zwaaien….een dier in zijn nek te zien steken om het uiteindelijk uiteindelijk uit de arena weg gesleept te zien worden.

(Foto: gratis foto Collections-GetArchive)

Op de Spaanse tv hebben ze ontzettende populaire reportages...Toros Para Todos (stieren voor iedereen) die op de sportdag bij uitstek...de zondag…de dichtste kijkersdichtheid scoort en op het journaal vóór het voetbal verschijnt. De laatste 15 á 20 jaar is voetbal publiekstrekker nummer één geworden maar meer dan 1 eeuw lang daarvoor waren de stierenvechters de ware volkshelden. Als filmsterren werden ze gevierd en de deden kwamen qua beroemdheid niet onder voor de huidige Messy´s en Ronaldo´s. Ook qua salaris niet.

In de Spaanse bloulevard bladen verschenen verschenen fotoreportages van matadoren en hun liefjes en op de laatste bladzijdes kwamen pas de spelers van FC Madrid en FC Barcelona. Pas door de globalisering en de invloed van de Amerikaanse tv hebben de stierenvechters voorgoed hun sleutelpositie verloren in de media in het voordeel van het tegen een balletje trappen.

Stom spelletje voetbal: lopen 2 groepen van 11 personen als een gek achter een balletje aan…

en als ze hem dan eindelijk hebben schoppen ze hem weg.! (Grapje)

Nee, even serieus, als je de spelregels van het voetballen niet begrijpt dan is een wedstrijd maar half zo interessant. Zo ook met het stierenvechten. Pas als je precies weet wat er allemaal bij komt een kijken kunnen de tegenstanders van deze dieren onterende traditie misschien een ander standpunt innemen. Niet dat ik verwacht dat ze hun tegenwerpingen gaan veranderen maar dat ze misschien het vergelijk met onze vleesconsumptie aan durven te gaan. Daarom ga ik beginnen met de levensloop van de stieren die geselecteerd worden om in de arena in het zand te bijten. (letterlijk en figuurlijk….waarschijnlijk is dit gezegde van het stierenvechten afkomstig.?) Op speciale landerijen (finca´s) worden deze gespierde atleten gefokt en verzorgd. Het sappigste gras word gezaaid en in de winter worden ze bijgevoerd met hooi. Als er bij de dieren ook maar een scheetje dwars zit...wordt de dierenarts gebeld. De dierenarts onderzoekt de “goden van de arena”…behandelt ze bij ziektes en opereert hen waar nodig. Onwetend van het lot wat hun boven het hoofd hangt grazen ze in de groene weiden, leven ze in kuddeverband en genieten ze van de zon.

De zon schijnt op hun blikkende huid en soms lijkt het wel of ze iedere dag gepoetst worden. Die jongens zijn het evenbeeld van een blakende gezondheid. Op tv zie ik de kuddes rondrennen...door niemand gestoord en door niemand lastig gevallen. De televisiebeelden van dravende stieren in de pure natuur vind ik persoonlijk bijna net zo prachtig als de video van paarden die ik op de drive van mijn mobiel heb. (Al Bano & Romina Power-Liberta) Dit is de mooiste video die over paarden die ik ooit gezien heb.!!

De stieren hebben een stressloos leven gedurende 5 jaren.!

En nu beland ik op het punt dat mijn visie op het bloedrode stierenvechten veranderd heeft.

Hoe zit het met onze zielige kalfjes in Nederland? De kalveren worden gefokt om in zo kort mogelijk tijd te groeien om geslacht te worden. De koe wordt begeleid om zo veel mogelijk nakomelingen te produceren en dijt en dijt maar uit door de vele bevallingen. En als ze haar werk gedaan heeft wordt ze bedankt en afgedankt en wordt alsnog aan het slachthuis verkocht om in de gehaktmolen te verdwijnen. Iedere maanden ziet ze haar kindjes weggebracht worden om ze nooit meer terug te zien. Op de laadplanken van de transportvrachtwagens vallen de vlaaien van de angstige beesten. Het zijn geen gewone vlaaien:...het is angststront.

De Spaanse stier heeft geen angststront want hij is briesend en trappend met zijn voorpoot in het zand aan het wachten om de arena te laten zien dat hij niet gediend is van het feit dat ze hem uit zijn groene grasveld gehaald hebben.

Heb je wel eens de propvolle vrachtwagens op weg naar Italië gezien met tussen de planken de lange natte snuiten van de varkens met daarop de angstige kraaloogjes.? In de winter en in de zomer. In de brandende zon….in regen en sneeuw… Ongeveer 14 uur lang in de vrachtwagen des doods om onoverkomelijk kennis te geen maken met de schiethamer die op hun kop gezet wordt. Alles omdat het slachten goedkoper is in Italië.

Dat is wreedheid.!

Wederom een voorbeeld van de geldgier van de mens.

Met de kalveren is het niet beter gesteld. Na volgespoten te zijn met groeihormonen en andere groei stimulerende middelen wachten ze hun beurt af in veel te kleine kooien. Rond de 95 % van de Nederlandse kalveren ziet nooit in hun leven de zon of een weiland. Als ze iets te komen te mankeren komt echt geen dierenarts met een zalfje of eventueel voor een operatie. Weet je wat met de zieke exemplaren die niet meer voor consumptie geschikt zijn gebeurt?

Ik ook niet…….

Wel zag ik vroeger de kunststof bakken lang de ingang van de boerderijen met daaronder dode dieren die daar lagen om door de man met de vrachtwagen naar de destructor te worden gebracht.

Heb je de mannen wel eens bezig gezien met in iedere hand een stuk of kippenpoten of kippen nekken? Heb je het stress gekakel wel eens keer beluisterd in zo´n schuur.? En waarom gebeurt het laden van de kippen altijd s´nachts.?

In de slachterijen heerst een machinale bedrijvigheid. In de ogen van de toekomstige vleesproducten staat de doodsangst af te lezen. De beestjes weten echt wel dat hun laatste uur...of laatste uren bij de varkens geslagen heeft.

De Spaanse stier niet.!

In de hal van de slachthuizen hangt de geur van de dood. De dampen van het angstzweet van de dieren maken hun lotgenoten onrustig en de paniek slaat alom toe.

Bij de Spaanse stier niet.!

Die denkt dat hij nog een kansje maakt en neemt zijn belagers op de horens als hij kan.

De kalveren zijn kansloos en wacht een einde zonder enige glorie. Ik heb nog nooit gehoord dat een slachter in het abbatoir door een stier op de horens is genomen. Laat staan dat hij overleden is door het toedoen van een stier. In Spanje zijn het aantal gesneuvelde matadors in de arena bijna niet meer te tellen. In Pampelona is het voor een aanstormende kudde stieren uitlopen een wereldberoemd evenement geworden. Ik hoorde op het nieuws hoeveel slachtoffer er totaal in de afgelopen jaren te betreuren zijn geweest door deze heldhaftige vertoning. Ik ga wel even op het internet opzoeken hoeveel precies…..ok.?

Het waren er 15 alleen al in Pampalona sinds 1924. Bij deze happening vloeit er alleen bloed bij de mens.

Ik hoop dat mijn openingsstuk over abatoirs het stierenvechten een klein beetje krediet geeft. Het beste zijn als de oude traditie van het stierenvechten landelijk verboden zou worden maar het zou rechtvaardiger zijn om in afwachting van dit verbod de dingen eerlijk te vergelijken. Mijn persoonlijke mening doet er niet toe maar ik ben voor totale afschaffing. Veel liever zie ik in de toekomst de jongelui met acrobatische sprongen over stieren springen. Dit gebeurt in het noorden van Spanje. En dat noem ik lef hebben.