Aangepaste Versie "De Bochel en de Hazenlip"
___Aangepaste Versie “De Bochel en de Hazenlip”___
(Foto: gratis foto Flickr)
“De Bochel en de Hazenlip” is een mop.
Een mop is een klein verhaaltje
Net een klein sprookje.
De moppentapper is eigenlijk een soort “Storyteller”
Deze storyteller kan ter plekke wijzingen in zijn verhaal aanbrengen.
Hij kan naar eigen goeddunken een verhaaltje een totaal een andere wending geven.
Een mop is een klein verhaaltje
Net een klein sprookje.
De moppentapper is eigenlijk een soort “Storyteller”
Deze storyteller kan ter plekke wijzingen in zijn verhaal aanbrengen.
Hij kan naar eigen goeddunken een verhaaltje een totaal een andere wending geven.
Na de eerste publicatie van het artikel kreeg ik een stortvloed van kritiek over me heen van allerlei shisis-instanties. Het is nooit de bedoeling van een storyteller/moppentapper /Vrouwengek om mensen te kwetsen. Eigenlijk is het zijn bedoeling om mensen te laten lachen.
Daarom volgt nu de aangepaste versie van “De Bochel en de Hazenlip”:
“Lang…...lang geleden….. in een kasteel in een ver land……..
……...leefde er eens een storyteller.
Daarom volgt nu de aangepaste versie van “De Bochel en de Hazenlip”:
“Lang…...lang geleden….. in een kasteel in een ver land……..
……...leefde er eens een storyteller.
(oto: gratis foto Pixabay)
Deze storyteller had een boek voor zijn kleine dochtertje gekocht……..”De grote Reus en de kleine Reus”……
Iedere zaterdag zei de kleine meid: “Pap…..lees nog eens keer voor uit De grote Reus en de kleine Reus”.
“Pap” was een storyteller en genoot ervan, dat hij zijn kleine dreumes zag genieten van het voorlezen. De kleine telg kon immers zelf nog niet lezen of schrijven….! Tot in de treure vertelde hij het sprookje aan zijn aandachtig toehorend meiske…..
Totdat op een dag bij de 100ste keer.….of zo…...tijdens het voorlezen zijn oogappeltje zei:
“Pap……….dat staat er niet.!”
De storyteller had de volgorde van de woorden enigszins anders verteld, omdat hij afgeleid was door een programma op TV.
“Hoezo staat dat daar niet…?”
“Nou….”, vervolgde de kleine meid: “Zo en zo…. staat het er.!
Ik kon mijn ogen en oren niet geloven.
Ondanks door het feit, dat ze zelf niet kon lezen of schrijven, corrigeerde ze me ter plekke.
Verbluft keek de storyteller haar aan en toen hij het verwerkt had…..vroeg hij haar ongeloofwaardig: “Hoe weet jij wat er precies in het boek staat…...je kunt niet lezen of schrijven…!”
Met een trots gezicht keek ze me aan en vervolgde: “Omdat ik dit boek helemaal van buiten ken.!” Nog meer ongeloofwaardiger keek ik haar aan: “Helemaal……?”
“Ja…..helemaal….!” De storyteller nam de proef op de som en begon bladzijde voor bladzijde om te bladeren.
Aan de hand van de foto's en door haar fotografisch geheugen had de kleine hummel het complete sprookje in haar brein vastgeankerd.
Woord voor woord !
Dus deze storyteller had geen schijn van kans om zich aanwijzingen of veranderingen te kunnen veroorloven tegenover zijn uk.
Doch een storyteller kan zich bij een “vers” verhaal wel permitteren om zijn vertelsels aan te passen. Hij heeft de “power” om een mop of sprookje naar eigen believen te corrigeren.
Dus “eat your heart out” en lees nu de aangepaste versie van “De Bochel en de Hazenlip”.
Blah…..blah…..blah……
“Ineens…...een knal…….boem…….een lichtflits…….
Iedere zaterdag zei de kleine meid: “Pap…..lees nog eens keer voor uit De grote Reus en de kleine Reus”.
“Pap” was een storyteller en genoot ervan, dat hij zijn kleine dreumes zag genieten van het voorlezen. De kleine telg kon immers zelf nog niet lezen of schrijven….! Tot in de treure vertelde hij het sprookje aan zijn aandachtig toehorend meiske…..
Totdat op een dag bij de 100ste keer.….of zo…...tijdens het voorlezen zijn oogappeltje zei:
“Pap……….dat staat er niet.!”
De storyteller had de volgorde van de woorden enigszins anders verteld, omdat hij afgeleid was door een programma op TV.
“Hoezo staat dat daar niet…?”
“Nou….”, vervolgde de kleine meid: “Zo en zo…. staat het er.!
Ik kon mijn ogen en oren niet geloven.
Ondanks door het feit, dat ze zelf niet kon lezen of schrijven, corrigeerde ze me ter plekke.
Verbluft keek de storyteller haar aan en toen hij het verwerkt had…..vroeg hij haar ongeloofwaardig: “Hoe weet jij wat er precies in het boek staat…...je kunt niet lezen of schrijven…!”
Met een trots gezicht keek ze me aan en vervolgde: “Omdat ik dit boek helemaal van buiten ken.!” Nog meer ongeloofwaardiger keek ik haar aan: “Helemaal……?”
“Ja…..helemaal….!” De storyteller nam de proef op de som en begon bladzijde voor bladzijde om te bladeren.
Aan de hand van de foto's en door haar fotografisch geheugen had de kleine hummel het complete sprookje in haar brein vastgeankerd.
Woord voor woord !
Dus deze storyteller had geen schijn van kans om zich aanwijzingen of veranderingen te kunnen veroorloven tegenover zijn uk.
Doch een storyteller kan zich bij een “vers” verhaal wel permitteren om zijn vertelsels aan te passen. Hij heeft de “power” om een mop of sprookje naar eigen believen te corrigeren.
Dus “eat your heart out” en lees nu de aangepaste versie van “De Bochel en de Hazenlip”.
Blah…..blah…..blah……
“Ineens…...een knal…….boem…….een lichtflits…….
(Foto: gratis foto Pixabay)
Blah…….blah…...blah…
Gijsje zag, dat de engel op het kerkhof niet zo'n verkeerde was.!
Gijsje zag, dat de engel op het kerkhof niet zo'n verkeerde was.!
(Foto: gratis foto Pixabay)
Nog enigszins verblind door de verschijning hoorde Gijsje de engel vragen: “Wie ben jij….en wat doe jij s nachts hier op het kerkhof.?”
Gijsje trilde van de spanning en begon nu ineens ook nog te hakkelen: “Ik heet Gijsje…..en ik loop hier schuin over het kerkhof om met deze kou sneller thuis te komen.”
“Oooh…..”; zei de verschijning: “En wat heb jij daar onder je neus.?”
“Dat is mijn hazenlip “, antwoordde Gijsje trillend: “Daar ben ik mee geboren.!”
“Een hazenlip….?”, vroeg de engel: “Wat is een hazenlip…?”
Gijsje keek de engel brutaal aan en zei: “Een hazenlip is een aangeboren afwijking…...die meer bekend is onder de naam Schisis.!”
(Foto: gratis foto Pixabay)
“Schisis……?” mompelde de engel…….en je zag hem nadenken: “Schisis …..dat woord heb ik nog nooit gehoord…..!”
Meer dan vrijmoedig keek Gijsje de aartsengel diep in de ogen aan.
“Nog nooit van Schisis gehoord?..............Lees jij nooit Wikipedia…….of zo?!?”
De nog niet zo verkeerde engel zag je een tijdje nadenken…..en vervolgde: “Kijk Gijsje…….Ik weet niets van Schisis……...maar ik ga je helpen: Ik ken een storyteller, die bezig is met het oprichten van een stichting, die de Tattoo Donor Foundation gaat heten……..En daar gaan ze in de toekomst huid kweken om mensen met een hazenlip te helpen.!”
“Dat zou geweldig zijn…!”, riep Gijsje.
Meer dan vrijmoedig keek Gijsje de aartsengel diep in de ogen aan.
“Nog nooit van Schisis gehoord?..............Lees jij nooit Wikipedia…….of zo?!?”
De nog niet zo verkeerde engel zag je een tijdje nadenken…..en vervolgde: “Kijk Gijsje…….Ik weet niets van Schisis……...maar ik ga je helpen: Ik ken een storyteller, die bezig is met het oprichten van een stichting, die de Tattoo Donor Foundation gaat heten……..En daar gaan ze in de toekomst huid kweken om mensen met een hazenlip te helpen.!”
“Dat zou geweldig zijn…!”, riep Gijsje.
“Maar daar heb jij nu niets aan…........maar wacht.!”
De aartsengel nam het zwaard van gerechtigheid…..
….in zijn andere hand en met de vrijgemaakte hand greep hij in een flits de hazenlip van Gijsje ……….en gooide deze op de grote stapel lichaamsdelen, die hij op het kerkhof had liggen.
(Foto: gratis foto Pixabay)
Naast de bochel van Jantje.!
Zielsblij bedankte Gijsje zijn weldoener en huppelde van blijdschap naar huis.
Blah…...blah…….blah…….
De volgende morgen werd Gijsje wakker en als eerste voelde hij aan zijn gezicht om zich ervan te vergewissen, dat hij alles toch niet gedroomd had en dat zijn aangeboren afwijking werkelijk verdwenen was.
Blah…...blah…….blah…….
Euforisch door het nieuwe geluk dat hem overkomen was, popelde hij om zijn verhaal aan zijn drinkbroeders in de bar te gaan vertellen.
Vooral aan Jantje. Om hem te bedanken voor de verwijdering van de schending aan zijn gelaat.
Blah…...blah…...blah……
Gijsje en Jantje zaten gezamenlijk te keuvelen aan de bar en genoten zienderogen van hun nieuw verworven geluk.
“Proost…!”, zeiden ze: “We nemen er nog eentje op de toekomst.!”
Zielsblij bedankte Gijsje zijn weldoener en huppelde van blijdschap naar huis.
Blah…...blah…….blah…….
De volgende morgen werd Gijsje wakker en als eerste voelde hij aan zijn gezicht om zich ervan te vergewissen, dat hij alles toch niet gedroomd had en dat zijn aangeboren afwijking werkelijk verdwenen was.
Blah…...blah…….blah…….
Euforisch door het nieuwe geluk dat hem overkomen was, popelde hij om zijn verhaal aan zijn drinkbroeders in de bar te gaan vertellen.
Vooral aan Jantje. Om hem te bedanken voor de verwijdering van de schending aan zijn gelaat.
Blah…...blah…...blah……
Gijsje en Jantje zaten gezamenlijk te keuvelen aan de bar en genoten zienderogen van hun nieuw verworven geluk.
“Proost…!”, zeiden ze: “We nemen er nog eentje op de toekomst.!”
(Foto: gratis foto Pexels)
En ze leefden nog lang en gelukkig.”
De moraal van het verhaal:
De meeste storytellers zijn super gevoelig. En willen de mensen vermaken. Ze hebben niet de intentie om mensen te kwetsen. Het enige wat ze voor ogen hebben is om lezers of toehoorders van hun sprookje te laten smullen.
De aartsengel in dit sprookje had de “power” om de afwijking bij Jantje in een flits weg te nemen.
Maar de storyteller heeft niet de power van de aartsengel en wil de lezers zeggen:
“Het leven is geen sprookje……!”
In het werkelijke leven is men genoodzaakt te roeien met de riemen die men heeft.
Doch als er de mogelijkheid bestaat om met de toekomstige Tattoo Donor Foundation op grote schaal Schisis-kinderen te helpen?………...wat let je?
Geen woorden………. maar daden.!
Of zoals we in Tilburg zeggen: “Genoeg geouwehoerd….!”....maar laten we spijkers met koppen slaan…..
De moraal van het verhaal:
De meeste storytellers zijn super gevoelig. En willen de mensen vermaken. Ze hebben niet de intentie om mensen te kwetsen. Het enige wat ze voor ogen hebben is om lezers of toehoorders van hun sprookje te laten smullen.
De aartsengel in dit sprookje had de “power” om de afwijking bij Jantje in een flits weg te nemen.
Maar de storyteller heeft niet de power van de aartsengel en wil de lezers zeggen:
“Het leven is geen sprookje……!”
In het werkelijke leven is men genoodzaakt te roeien met de riemen die men heeft.
Doch als er de mogelijkheid bestaat om met de toekomstige Tattoo Donor Foundation op grote schaal Schisis-kinderen te helpen?………...wat let je?
Geen woorden………. maar daden.!
Of zoals we in Tilburg zeggen: “Genoeg geouwehoerd….!”....maar laten we spijkers met koppen slaan…..
_-_O36ZFL_-_60016035_-_RCE.jpg)
(Foto: gratis foto Wikimedia Commons)
….en gezamenlijk vaart maken met de oprichting met de oprichting van de nieuwe stichting.
De toekomstige stichting heeft als doel om op grote schaal nieuwe huid te kweken. Huid die gebruikt kan worden bij operaties van personen met Schisis ....maar ik bedenkt me nu ook dat we in de toekomstige Tattoo Donor laboratoriums ook onderzoek kunnen gaan doen naar Schisis.
Wie wil meehelpen.?
Wie wil meehelpen.?
Voor meer verduidelijking....gelieve het artikel "Tattoo Donor for Donor Organs" .....te lezen.
.jpg)
.jpg)
Reacties
Een reactie posten